Szanowni Panowie

                                                      Adam Borowiak Prezes Stowarzyszenia Asnykowców

                                  Andrzej Urbaniak Dyrektor Liceum im. A. Asnyka

       Zdzisław Samulak           

       Jan Krystyn Mak

       byli Członkowie MOP „Orzeł”

       Koledzy Asnykowcy

Po niedawnym spotkaniu, na XVI Zjeździe Asnykowców, powróciłem do Wrocławia, mając przed oczami, prastare mury gimnazjum, mnóstwo pomalowanych wiekiem głów z trudem rozpoznawalnych i nieustająco serdeczną  atmosferę.

Ogromnie cieszę się z faktu, że przemogłem się wewnętrznie i skorzystałem z zaproszenia uczestniczenia w tym historycznym spotkaniu.

Pokutowało we mnie przez wiele lat, przekonanie, że przecież nie ukończyłem Gimnazjum Asnyka, gdyż w 1952 roku w klasie 10 a, zostałem aresztowany.

Nie mogłem pokonać wewnętrznego oporu, czy mam legitymację do nazywania siebie Asnykowcem. Wielokrotnie jednak wracałem myślą do ławy szkolnej, do kolegów, do Kalisza, przeżywając potrzebę dotykania młodości. Czyniłem próby odnalezienia przyjaciół, w czasie kiedy przyjeżdżałem do rodziców, niestety próby te okazały się mało skuteczne.

Udało się to naszemu wspaniałemu koledze, sympatykowi Orłów, Zdzisławowi Samulakowi, on to bowiem postanowił odszukać w pamięci wszystko to, co dotyczyło organizacji „Orzeł”, odnaleźć jej uczestników i być może przekonać innych, że nasza działalność w tym trudnym okresie była potrzebna, a nadto po prostu  zapoznać młodsze pokolenie z historią  tej organizacji.

Za ten wspaniały trud i bezinteresowne zaangażowanie dziękuje Ci Zdzisławie.

Drogi Adamie, dzięki podjętym przez Ciebie szeroko zakrojonym działaniom badawczym, historia Młodzieżowej Organizacji Podziemnej „Orzeł”, nie została zamieciona pod dywan zapomnienia

Niech mi będzie wolno, w imieniu wszystkich kolegów związanych z działalnością tej organizacji, złożyć na Twoje ręce wyrazy najwyższego uznania, za niestrudzoną wolę zmagań z oporną materią dowodową, oraz za spowodowanie, że spotkanie nasze pozwoliło każdemu z nas odnaleźć swoje miejsce w szeregu Asnykowców.

Dzisiaj mogę stwierdzić, ze poczułem się wśród zebranych rozpoznawalny i przyjęty do grona Asnykowców, że otworzyły się przede mną szeroko drzwi przyjaźni i uznania, ze spotkałem się po 55 latach z kolegami, którzy byli związani ze mną i czekali na to spotkanie.

Chciałbym jednocześnie wyrazić wdzięczność Dyrektorowi Szkoły Panu Andrzejowi Urbaniakowi za to, że przyjął nas w murach Szkoły i powitał serdecznie przybyłych członków dawnej Młodzieżowej Organizacji Podziemnej „Orzeł” na uroczystym spotkaniu w pokoju nauczycielskim.

Pragnę również najserdeczniej uściskać kolegę Jana Maka, niezmordowanego Asnykowca, który poświęcił wiele czasu i wysiłku aby zmaterializować ideę Zdzisława Samulaka i doprowadził do spotkania Orłów po 55 latach.

Serdecznie dziękuję KOLEGOM  z Organizacji, i tym przybyłym na XVI Zjazd, niezmiennie młodym, którzy okazywali sobie wzajemnie szacunek, pełne zrozumienie i radość ze spotkania.

Wszystkim uczestnikom Zjazdu wiersz ten dedykuję

Czytanie twarzy

Wyniosłem głowę ponad pamięć

bliskich i dalekich.

Tylko czytanie szyldów

w klapy ubrań upiętych

rozpoznawało półwieczną

zmienioną młodość.

Głosy emocjami nabrzmiałe

niekończące się uściski

barwiły powrotem dawne.

Spod prawa „Orły” wyjęte

odnalazły wymoszczone gniazdo

by zasiedlić je na stałe

od nowa

bez obaw…

w historii trwania „Asnyka”

Sygnaturka na murze szkoły

wypełniając odświętną ciszę

objawiła nienaruszalność powtórzeń.

Jerzy Ściesiek

      Przede wszystkim wdzięczny jestem organizatorom za to, że przygotowują te spotkania absolwentów, w których możemy uczestniczyć i odnaleźć wspomnienia sprzed lat. Zjazdy te mają dla mnie i wielu moich znajomych duże znaczenie. Tym razem jednak odnoszę wrażenie, że za opłatę 150 zł otrzymaliśmy niewiele....  może tylko wspomnienia?

19/09/08

Z przykrością stwierdzam, że tak naprawdę to niczego ciekawego tam nie zaoferowano. Nie było koszulek z nadrukami okolicznościowymi, ani kubków zjazdowych, które to cieszyły się powodzeniem na ostatnim zjeździe, a oferowane krawaty tym razem miały emblemat szkoły na odwrotnej stronie. Były też płyty CD i DVD, ale uczennice sprzedające je nie miały pojęcia, co sprzedają.

 *Mecz koszykówki – Asnykowcy kontra Jagiellonowie. Chodzę z wielką przyjemnością na te mecze, czuję się wtedy znów młody i dopinguję naszych  zawodników tak samo jak kiedyś. Mecz był na przyzwoitym poziomie i cieszę się, że wygraliśmy. Moim zdaniem cały urok meczu prysł, kiedy to jeden z Jagiellonów zaklął głośno i wulgarnie na boisku. Ku mojemu zdumieniu nie został on usunięty z gry! Jego soczyste przekleństwa uznano jedynie za przewinienie osobiste. Standardy  zachowań jednak się obniżają!!!

 *Wystawa prac Leszka Chwilczyńskiego - znam Leszka dobrze i dostałem prywatne zaproszenie na wystawę dokumentującą jego dorobek. Interesujące zdjęcia pokazujące efekty pracy Leszka i jego talent. Poszedlem tam wczesniej by zdazyc na “Listy Muzyczne”.

 *Listy Muzyczne" - impreza pominięta milczeniem w programie. Nie wiem, dlaczego organizatorzy nie reklamowali jej prawie wcale. Dopiero po zakończeniu zjazdu, zobaczyłem na stronie internetowej szkoły, że jakimś "cudem" „Listy muzyczne” stały się integralną częścią zakończonego właśnie spotkania absolwentów ?????

"Listy muzyczne" to wspaniały koncert muzyczny oparty na wierszach kolegi z Asnyka,    Daniela Sudoła, którego znam dobrze i szanuję. Niewielu asnykowców przybyło na ten koncert, bo niewielu o nim wiedziało. Tym, którzy tego nie widzieli powiem krótko - doskonale przygotowane widowisko! Prawdziwy rarytas dla miłośników poezji i muzyki!

Było to - moim zdaniem - jedyne prawdziwe wydarzenie artystyczne zjazdu!!!!!

 Wielkie brawa i podziękowania dla całego zespołu muzycznego, wokalistów i oczywiście dla Daniela za  to, że podzielił się z nami swoją poezją. Wyrazy wdzięczności I podziekowania należą się tym wszystkim, którzy pracowali ciężko przez wiele miesięcy, by ten spektakl przygotować. To przedstawienie na długo pozostanie w mojej pamięci!

 *Wieczór pod namiotem

Koncert zespołu “Żuki”. Myślę, że sama idea wystąpienia zespołu grającego przeboje The Beatles i Czerwonych Gitar była dobra. W praktyce jednak zbyt głośna muzyka (dużo za dużo decybeli) uniemożliwiła jakiekolwiek rozmowy. Niewielu obecnych szalało na parkiecie, a reszta pokrzykiwała - próbując się porozumieć. Wyjście z namiotu, aby porozmawiać było niemożliwe ze względu na fatalną pogodę. Uważam, że zjazd koleżeński to głównie spotkania koleżeńskie, rozmowy i wspomnienia, a nie koncert rockowy!!!. Próbowałem kilkakrotnie interweniować, prosząc o zmniejszenie ilości decybeli, ale bez rezultatu. Powiedziano mi, że to jest koncert, a następnego dnia będzie bardziej kameralnie i będzie można porozmawiać. Uwierzyłem.

20/09/08

 *Inauguracja zjazdu

Oficjalna inauguracja jak zwykle sprawnie i dobrze przeprowadzona. Przemarsz ulicami Kalisza był ciekawy i wesoły. Pogoda mogłaby być lepsza!

 *Spotkanie pokoleń w teatrze - jedna z ważniejszych i tradycyjnych części każdego zjazdu. I tym razem nie zabrakło lecących z balkonów jaskółek i dowcipnych komentarzy asnykowców, które rozbawiały wszystkich.

Prawdziwą ucztą duchową było wystąpienie kolegi Stanisława Krzysika (matura 1935). Wyraził on swe wielkie zatroskanie z powodu niemodnej już miłości do kraju ojczystego obserwowanej coraz częściej wśród młodszego pokolenia Polaków. Patriotyzm Polaków, a właściwie jego zanik u młodego pokolenia to wielki problem. Pan Stanisław podzielił się z nami swoimi spostrzeżeniami podając przykłady ze swego życia w Polsce przedwojennej, podkreślając wielką miłość Ojczyzny ówczesnego pokolenia. Przykłady z jego własnego życia przemawiały do tych wszystkich, którym nie jest obcy los Polski. Pan Stanisław jest przeuroczym człowiekiem i wielkim patriotą, o czym przekonałem się osobiście.

 Zdecydowanie  za  dużo czasu stracono w czasie tego spotkania w teatrze na podziękowania za prace magisterskie na temat asnykowskich zjazdów czy spotkań stowarzyszenia. To było nużące i zupełnie niepotrzebne. Wystarczyłaby krótka wzmianka czy komunikat na ten temat.

Zabrakło mi tez przy okazji różnych podsumowań  prozaicznej rzeczy:  przedstawienia aktualnego dyrektora szkoły i pracujących tam obecnie  nauczycieli. Może to tylko gest, ale formy grzecznościowe  tego wymagają.

      *Śniadanie w szkole

Podobnie jak koszmarne było to, co szumnie określono, jako" śniadanie”. W styropianowym pojemniku - znajdowała się nieświeża bulka, kilka plasterków szynki - chyba z puszki, trochę sałatki warzywnej w majonezie, serek topiony oraz masło i dżem. Chyba był też jakiś listek sałaty.

Uważam, że kilka punktów wydawania śniadań w różnych częściach szkoły ułatwiłoby sprawę rozdawania posiłku. Nie rozumiem, dlaczego tego nie zrobiono!!!!

  Przymknąłbym na to oczy, bo przecież nie jedzenie jest najważniejsze, gdy się przyjechało zobaczyć kolegów- gdybym przypadkowo nie zobaczył w naszej auli suto zastawionych stołów przeznaczonych dla osób uprzywilejowanych. Czego tam nie było – świeże, polskie pieczywo w różnych odmianach i wersjach, wspaniale pachnące różne kiełbasy, sałatka łososiowa itd. Do tego różne napoje zimne podane elegancko w dzbanach. Większość VIP-ów już wyszła, ale pozostały półmiski pełne delikatesowych potraw.

 *Odsłonięcie pomnika na cmentarzu Żydowskim

Nie uczestniczyłem.

 *Wieczór koleżeński pod namiotem

To kolejna tragedia tego zjazdu! Pomimo licznych próśb -nie tylko moich, ale wielu innych kolegów, by muzyka grana przez “Części zamienne” czy “Części zapasowe” była ściszona o parę poziomów, zespół grał wciąż głośno. Nie pomogła też w tej sprawie interwencja prezesa Borowiaka. Technik - akustyk zespołu był wręcz niezadowolony, że musiał wysłuchiwać naszych próśb. Kolejny przerost formy nad treścią ! Kto tu jest, dla kogo? Nic oczywiście się nie zmieniło i kolejny wieczór przegadaliśmy krzycząc do siebie!! Czyż na tego typu spotkaniach zjazdowych nie powinno być tzw. muzyki w tle, jakiegoś przyjemnego kameralnego jazzu??? Myślałem, że organizatorzy już zrozumieli, dlaczego zjazdowe "bale" czy wielkie spędy dyskotekowe z minionych zjazdów nie cieszyły się popularnością. No cóż...

21/09/08

*Msza święta w katedrze Św. Mikołaja

Jak zwykle uroczyście celebrowana i podnosząca na duchu msza we wspaniałej katedrze św. Mikołaja.

*Koncert orkiestry Symfonicznej Filharmonii Kaliskiej

To kolejna wspaniała część zjazdu. Dobrze dobrany repertuar i świetne wykonanie przez utalentowanych kaliskich artystów. Świetna, udana impreza nagrodzona gromkimi brawami. Dzięki za ten ożywczy powiew kultury!!!! Dajcie nam wiecej  tego!!!!

*Pożegnanie i zakończenie Zjazdu

      To zawsze smutny moment zjazdu. Wszyscy obiecujemy sobie, że się spotkamy na kolejnym zjeździe za 5 lat, ale tak naprawdę to tego przecież nie wiemy. No cóż, lata lecą i nasze życie przemija. Tu - w Kaliszu, w naszej szkole jesteśmy wciąż młodzi i czujemy się jak w rodzinie. Oby nie zabrakło nas na następnym zjeździe!

Do zobaczenia.

Robert Czarniecki

Matura 1972

Email adres:

Docrobert78@yahoo.com

California, 07/11/2008

Szanowny i Drogi Kolego Robercie,

dziękuję za refleksje pozjazdowe i kolejno odniosę się do Twoich uwag.

1. Szkoda, że akurat dla Ciebie, 17. edycja „Asnykowca” i książka „Dotknięcie czasu. Listy asnykowców”, to materiały zjazdowe „nad wyraz skromne”. Wydawnictwa premierowe, blisko rok pracy, nie kupione w księgarni. Do tego okolicznościowa tarcza szkolna.

Stoisko Stowarzyszeniowe zapełnione było innymi wydawnictwami, tradycyjnymi w formie, bądź na płytach DVD. Kto miał życzenie mógł się dodatkowo zaopatrzyć, tym samym wspierając finansowo Stowarzyszenie. Były wśród nich nowości, autorstwa asnykowców, podarowane do sprzedaży na Zjeździe.

W sobotę drugiego dnia pojawiło się stoisko kaliskiej oficyny „Edytor” z bogatą ofertą „calisianów”, a także Poczty Polskiej która zachęcała do nabywania specjalnie wydanego kompletu dziesięciu kart pocztowych, opatrywanych okolicznościowym stemplem-datownikiem.

Uczniowie swój sklepik także przygotowali, gdzie można było nabyć asnykowskie koszulki, pamiątkowe zakładki, długopisy, etc. Kubków faktycznie nie było, ale czy być musiały?

2. Byłem na meczu „Asnykowcy” kontra „Jagiellonowie” i wspomnianego przekleństwa nie usłyszałem. W ferworze walki brzydkie słowo zdarzyć się może. Sędzia zareagował, to dobrze. Mecz, jak wszystkie poprzednie, toczył się w koleżeńskiej atmosferze. Byłem, widziałem, puchary wręczałem. Rewanż w przyszłym roku na zjeździe Jagiellonek/Kopernikan.

3. Wystawa prac Leszka Chwilczyńskiego świetna. Ekstraklasa polskiej sztuki konserwacji. Bardzo mi zależało by pokazać dorobek kolejnego asnykowca. Duże wydarzenie kulturalne.

4. „Listy muzyczne” wymyślił i zorganizował Jan Kasper, kolega klasowy Daniela Sudoła. Dopiero w przededniu, Janek poinformował że ostatecznie postanowił, żeby koncert odbył się jednak w trakcie  Zjazdu.

Wspólnie ustaliliśmy dzień i godzinę, aby możliwie bezkolizyjnie wpisać to wydarzenie w piątkowy program. Zaproszenia drukowane były w marcu, kiedy Janek rozważał jesienny, bądź inny termin koncertu „Listów…”, jako odrębnego wydarzenia artystycznego. Pozostały plakaty i ulotki. Z tych powodów frekwencja na wspomnianym koncercie, była mniejsza niż należało oczekiwać.

Takie są konsekwencje spóźnionej decyzji, z czego Janek zdawał sobie sprawę, bo o tym wspólnie rozmawialiśmy. W związku z powyższym również należałem do tych, którzy na koncert nie dotarli, bo nie mogłem porzucić Leszka i wernisażowych gości.

Zapewne żal byłoby Leszkowi Chwilczyńskiemu, kaliskim filharmonikom, a nawet szkolnemu chórowi i kwartetowi smyczkowemu, przeczytać, że „Listy muzyczne to było „jedyne prawdziwe wydarzenie artystyczne Zjazdu !!!!!”.  Nie wspominam pięknego obelisku poświęconego śp. Henrykowi Jedwabiowi, autorstwa Andrzeja Wiesława Oźminy, tudzież mojej pracy redakcyjno-edytorskiej.

Przy okazji informuję, że idąc za moją sugestią, Janek Kasper powtórzy koncert „Listów…” 25 listopada w sali kaliskiego Centrum Kultury i Sztuki.

             5.     Co do wieczorów pod namiotem, docierają do mnie skrajnie rozbieżne opinie. Może wrócić na halę sportową, jak bywało do 1988 roku?

Oczekuję sensownych propozycji.

             6.     Obok wystąpienia Stanisława Krzysika, ucztą duchową był także śpiew chóru szkolnego „Bel Canto” i występ uczniowskiego kwartetu smyczkowego.

Podziękowania dla koleżanek, które napisały pierwsze prace magisterskie dokumentujące dzieje i pracę stowarzyszenia Asnykowców, trwało 10 minut.

Ich praca, trud młodych muzyków i śpiewaków, dorobek Stowarzyszenia Asnykowców, wszystko razem wpisuje się w treść wystąpienia kol. Krzysika. Bo patriotyzm, to praca dla swojej małej i dużej ojczyzny. Na tym ma polegać spotkanie pokoleń. Od Stanisława Krzysika, maturzysty z 1935 roku, po młodą magistrantkę Weronikę Wodiczko, absolwentkę z 2002 roku. I w tym tkwi nasza siła.

Co do dyrektora, naszego kolegi maturzysty w 1977 roku, Andrzeja Urbaniaka, to bardzo wyraźnie się przedstawił w swoim wystąpieniu w trakcie inauguracji zjazdu.

Hołd byłym i obecnym nauczycielom złożyłem w swoim przemówieniu inaugurującym zjazd. W razie potrzeby służę tekstem.

Sądząc po frekwencji to nauczycieli zjazd raczej nie interesuje. Z obecnie uczących przybyła ledwie połowa, natomiast na 20 wysłanych zaproszeń do emerytów przybyło pięcioro.

Do poprzedniego zjazdu włącznie (2003) na „Spotkaniu pokoleń” odczytywałem nazwiska zmarłych absolwentów i nauczycieli, którzy odeszli w minionym pięcioleciu, oczywiście o których mieliśmy taką wiadomość. Efekt był taki, że spotykałem się z pretensjami, że kogoś pominąłem. Bo skąd mieliśmy wiedzieć?

Lista zmarłych z ostatniego pięciolecia, którą spisuję, zawiera 65 nazwisk i na pewno nie jest kompletna. Dlatego poprosiłem kolegę Roberta Kucińskiego, by ogólnie wspomniał wszystkich poległych na wojnach, zamęczonych w obozach i w trakcie zagłady, zmarłych nauczycieli i absolwentów Gimnazjum i Liceum im. Adama Asnyka, by zebrani w teatrze uczcili ich minutą ciszy. I tak się stało, byłem, widziałem i pamiętam.

             7.     Śniadanie w szkole, to żelazny punkt wszelkich pozjazdowych dyskusji, a dla niektórych podstawowy. Tegoroczny zjazd był dla mnie szóstym, w którym uczestniczyłem, a czwartym z kolei, który od początku do końca organizowałem. Wszelkie możliwe formuły śniadaniowego poczęstunku były przerabiane i zawsze były pretensje. Właściwie to zostało jeszcze boisko i ognisko, tego dotąd nie było. Posiłek dla nauczycieli i gości został przygotowany na auli. Z powodu frekwencji, o której już wspominałem, było dużo wolnych miejsc.

Żałuję, że było za elegancko. W świetle wielozjazdowych doświadczeń dochodzę do wniosku, że śniadanie w szkole jest bez sensu.

Ważne są odwiedziny, spotkania, którym służyć powinny na przykład dwa bary kanapkowo – kawowo – herbaciane etc. Każdy sobie kupuje według własnego uznania i siada z kim chce i gdzie chce. O ocenie zjazdu nie może decydować topiony serek, czy ilość plasterków szynki.

          8.        Uroczystość odsłonięcia obelisku podniosła, patriotyczna, refleksyjna i radosna. Był poczet sztandarowy, prezydent Kalisza, a także „Czerwone maki spod Monte Cassino” i niespodziewanie dużo uczestników.

          9.        Msza św. w katedrze św. Mikołaja sprawowana była w pierwszej kolejności w intencji zmarłych nauczycieli i absolwentów, co było kilkakrotnie podkreślane.

      10.        Koncert filharmoników kaliskich – świetny. Tu się zgadzamy.

      11.        Na koniec przypomnę, że walczyłem o utrzymanie kwoty wpisowego w wysokości 150 zł, dokładnie tyle samo, co na poprzednim zjeździe, by zjazd był dostępny możliwie dla wszystkich. Koszty trzydniowej imprezy obejmują wszystko to, co zostało zapisane w treści zaproszenia, jak i to, czego tam nie widać.

Druk zawiadomień (1000 egz.) i wysyłka (poczta), druk zaproszeń (700 egz.), druk „Asnykowca” i książki „Dotknięcie czasu” (po 1000 egz.), wynajęcie namiotu, ochrona, muzycy, orkiestra dęta, nagłośnienie imprez i obsługa (trzy dni i trzy miejsca), identyfikatory (700 egz.), koperty, banery (trzy), torby (700 egz.), autokar na cmentarz, kwiaty (trzy dni, szkoła, teatr, katedra, pomnik, tablice), koncert orkiestry symfonicznej, Biuro Wystaw Artystycznych, wynajęcie sal w teatrze i Centrum Kultury i Sztuki, pojemnik na śmieci łącznie z codziennym wywozem itd., od spraw dużych po zupełnie drobne, ale też kosztowne. Można by dalej mnożyć wszystko za jedyne 150 złotych.

        12.      Jeżeli sobie życzysz to opublikujemy Twoje refleksje pozjazdowe na stowarzyszeniowych stronach internetowych. W związku z podniesionymi kwestiami zamieszczę również swoje uwagi.

Pozdrawiam serdecznie i daj znać o najbliższych odwiedzinach Kalisza

- Adam Borowiak

Zdzisław Woźniak Łódź, dnia 7 stycznia 2009 r.

ul. Chochoła 39

91-230 Łódź

ZARZĄD
Stowarzyszenia Wychowanków Gimnazjum
i Liceum im. Adama Asnyka w Kaliszu

DROGIE KOLEŻANKI SZANOWNI KOLEDZY serdecznie Wam dziękuję za wspaniałą sentymentalną podróż w lata „chmurne i durne”, w okres wspaniałej młodości.

Szczególne wyrazy podziękowania kieruję do Kolegi Adama Borowiaka Prezesa Stowarzyszenia, Człowieka niezwykłej skromności, pracowitości, wspaniałego organizatora, "dobrego ducha" naszej społeczności, czujnego, wszędzie obecnego po prostu Kochanego Adasia.

W „Zjeździe Asnykowców" uczestniczyłem pierwszy raz i bardzo żałuję, że nie brałem w nich udziału wcześniej, ale solennie obiecuję poprawę i przyrzekam, że jeśli tylko zdrowie pozwoli nie opuszczę żadnego z następnych do końca moich dni.

Oceniając program XVI Zjazdu Asnykowców składam wyrazy najwyższego uznania. Program zawierał ucztę zarówno dla ciała /mecz koszykówki Asnykowcy - Jagielonowie wygrany przez naszych, tańce i swawole w namiocie/, jak i dla ducha: wernisaż p. Leszka Chwilczyńskiego, koncert z cyklu "Zajmij się na chwilę .... chwilą", pobyt w naszej ukochanej „budzie", przemarsz ulicami Kalisza, wspaniale wzruszające "Spotkanie pokoleń" w Teatrze im. W. Bogusławskiego, gdzie zaczęły się moje pierwsze kontakty z prawdziwą sztuką, koncert orkiestry symfonicznej Filharmonii Kaliskiej. Również niezwykle wzruszająca była uroczysta Msza Święta i to zarówno dla wierzących, jak i niewierzących.

W okresie wielu dyskusji na temat antysemityzmu Polaków i napaści na nasz naród szczególnie przez tych przedstawicieli narodowości żydowskiej, którzy okres okupacji hitlerowskiej przeżyli poza granicami naszego Kraju, uważam że złożenie hołdu naszemu Wspaniałemu Koledze, Wielkiemu Polakowi narodowości żydowskiej, Patriocie i Uczonemu Henrykowi Jedwabowi, a także historia naszej szkoły świadczą o naszej tolerancji wobec innych narodowości i wyznań.

Jestem człowiekiem dojrzałym i miałem okazję uczestniczyć w wielu spotkaniach i zjazdach koleżeńskich, ale ten NASZ ZJAZD od innych odróżniała niezwykła uprzejmość i uczynność organizatorów, począwszy od rejestracji, a także bezpośredniość i serdeczność uczestników niezależnie od płci i wieku.

Jeśli chodzi o płeć to wprowadzenie w roku 1967 koedukacji w murach „Asnyka” przyjąłem z niechęcią, ale na Zjeździe doszedłem do wniosku, że to był dobry pomysł. Nasze śliczne, sympatyczne Koleżanki były wspaniałą ozdobą naszych spotkań.

Jestem pełen uznania zarówno dla treści jak i szaty graficznej wspaniałego biuletynu „Asnykowiec”. Pragnę podkreślić, że być może dla naszych absolwentów mieszkających na stałe w Kaliszu lub w pobliżu, którzy niemal codziennie obcują z tym wspaniałym grodem nad Prosną, Zjazd i przeżycia z tym związane mogły być nieco mniejsze, niż dla tych którzy zjechali z całej Polski, a szczególnie bardzo odległych krajów. Dla mnie nie mieszkającego w Kaliszu, który przy każdej nadarzającej się okazji odwiedzam, zawsze chociaż na chwilę zatrzymuję się przed budynkiem naszej SZKOŁY uczestnictwo w Zjeździe, "obchód" miasta, objazd nocą samochodem dostarczyły mi wielu niezapomnianych wzruszeń i nie ukrywam, że wielokrotnie łzy płynęły mi jak przysłowiowy groch, czego się nie wstydzę.

Jeśli zaś chodzi o nasze Gimnazjum i Liceum im. Adama Asnyka to często bez skromności chwalę się tym ,że ukończyłem „Asnyka”. Jestem z tego dumny i to duma nie tylko spowodowana zakresem utrwalonej wiedzy, ale głównie zasad jakie z niej wyniosłem. Ze wzruszeniem wspominam mojego pierwszego Wychowawcę i Nauczyciela Pana Profesora Franciszka Zarębę nauczającego matematyki i języka niemieckiego, drugiego Wychowawcę Profesora Kazimierza Paszyna. W obecnych czasach kiedy zwraca się uwagę na naukę języków obcych, u nas w „Asnyku” robiono to pięćdziesiąt lat temu. Z perspektywy czasu stwierdzam, że poziom nauczania języka angielskiego przez Wspaniałą i Śliczną Panią Profesor Krystynę Tustanowską i języka rosyjskiego przez niezwykle wymagającą Panią Profesor Wandę Gorgoniową był naprawdę wysoki.

Dla mnie szczególną osobą był pan Profesor Wojciech Węgrzyn „Hucek”, który swoja wiedzą i pasją zaszczepił we mnie ciekawość świata i dzięki Niemu jako kierunek studiów wybrałem właśnie geografię na Uniwersytecie Łódzkim.

Jestem wdzięczny inicjatorom powołania najpierw Koła Asnykowców przy Towarzystwie Miłośników Kalisza, a następnie Stowarzyszenia Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Adama Asnyka, w którym grupa pasjonatów pielęgnuje wspaniałe tradycje naszej Szkoły i poprzez wydawany biuletyn ASNYKOWIEC i organizowane Zjazdy dostarcza nam niezapomniane wzruszenia.

Ogromnie się cieszę, że nasza Szkoła dzięki przychylności władz miasta Kalisza została tak pięknie odnowiona, a auli przywrócono funkcję z moich czasów.

Moje słowa nie są w stanie przekazać Wam Kochani wyrazów wdzięczności na jaką zasługujecie, ale chciałbym podziękować Wam za wkładany wysiłek, poświęcony własny czas i uzmysłowić jak Wasze działania są potrzebne. Życzę Wam zdrowia i wytrwałości abyście mogli kontynuować to Wspaniałe Dzieło.

Niech wyrazem mojego uznania dla Waszej pracy będzie moja gotowość przystąpienia do Stowarzyszenia Asnykowców. Uprzejmie proszę o przesłanie mi Statutu /niestety w Internecie nie udało mi się znaleźć, być może nieudolnie szukałem/.

Z wyrazami wdzięczności

Zdzisław Woźniak

P.s. List ten napisałem dwa dni po powrocie ze Zjazdu, jednakże zdecydowałem celowo wysłać go ze zwłoką, aby upewnić się, czy to co napisałem nie było efektem chwilowego entuzjazmu i emocji związanych z naszym spotkaniem. Po ponownym przeczytaniu mojego listu, po nabraniu pewnego dystansu związanego z upływem kilku miesięcy okazało się, że moje odczucia są tak samo bardzo
wzruszające.
KOCHANI z okazji Nowego 2009 Roku życzę WAM dużo zdrowia, radości, szczęścia i satysfakcji z tego co robicie dla nas ASNYKOWCÓW.

Dla ułatwienia ewentualnych kontaktów podaję moje telefony: 0-42 652 76 87 kom.+48 609 085 825